“BAHÇE"

 

   Dünyaya gelişimiz; sınırları, çitleri olan bir büyük bahçeye terk edilişimizle başlar... Bu bahçe, seçme şansımız olmadan dünyaya geldiğimiz yerdir.

​

   Ancak yaşamın, bu sınırın yarattığı buhrana rağmen tutkuyla, hazla ve istençle sürdürülebilir olmasının mümkünlüğü; sınırlanmış bir bedenin zihninde aralanmış bir kapının, uçsuz bucaksız bir bahçeye açılması ile olanak bulmakta. Bu bahçe, içimizdeki öz kaynakla zenginleştirdiğimiz, bizim yarattığımız bahçemizdir.

​

   Kendi ellerimizle donattığımız, çocukluk düşlerimizi ve her şeyin bir yerlerde, bir zamanda ve bir biçimde mümkün olduğu inancımızı bir ağacının altında gizleyip, muhafaza edebilmek ise ancak kendi bahçemiz ile mümkün.

​

   Varoluş hikayemizin en başında kabalaşmış elleriyle bahçemizin dallarını budayan, bir yanda suyunu verirken bir yanda çiçeğini, sağlamlaşması uğruna feda etmek isteyenlere karşı yazık ki, çocukluğun ruhunun ve zihninin geçirgenliği, bu kaba saba müdahelelerle mücadele ederken hep savunmasız kaldı.

​

   Ancak insanın yaratılışında öyle ulvi bir şey var ki; başkaca amaçlarla bir biçimde öğretilen ve sağlamlaşan irade, ne yapıp edip başladığı yere dönme eğiliminde...

​

   Ve bu inançla sırlanmış ağaç, her daim yeni filizlere gebe olmakta...

 

   Bu serginin, Aysun Oz tarafından yaratılan bahçelerinde, beni öncelikle ve güçlü bir biçimde etkileyen ilk şey; resimlerin renk seçimleri ve rengin desende kullanılış biçimidir. Yukarıda sözünü ettiğim, çocukluğun zihinsel ve duygusal geçirgenliğini, yani bir "olma durumu" halini yalnızca renklerle bile bu denli güçlü yansıtabilmiş olması...

 

   Figür çalışmalarında sıklıkla izleyicinin gözünü ilk davet eden şey, figürlerin kompozisyon içinde nerede konumlandığı, nasıl biçimlendiği ve ifadesi olmaktadır. Bu anlamda da bu çalışmaların ezber bozduğunu düşünmekteyim. Ardından, herşeye dönüşebilecek hissi uyandıran renklerle bezenmiş bahçelerdeki çocukların yüzlerine yine izleyiciyi yorumlamaya davet eden ifadelerin yerleşmiş olması çok keyifli bir iç yolculuğun kapısını tam da o eşikte açıyor.

​

   Sanatçının eserlerinin bana seslenişini en yalın biçimde ifade etmek gerekirse;

 

   Girişi ile bitişi arası kısacık olan dünya bahçemizde, sırlanmış ağaçlarımızı sakladığımız bahçemizi hiç unutmayalım...

​

​

                                                                                                                                              Aliye Selin Berberoğlu